حافظه انسان پدیده‌ای حیرت‌انگیز است، اما برخلاف تصور ما، بی‌نقص و ابدی نیست.
درست مثل عناصر رادیواکتیف که نیمه‌عمر دارند، یعنی مدت زمانی که طول می‌کشد تا نیمی از اتم‌هایشان فرو بپاشند، معلومات در ذهن ما نیز دارای یک «نیمه‌عمر» هستند.
این مفهوم نشان می‌دهد که معلومات به مرور زمان و به طور طبیعی، در معرض فراموشی قرار می‌گیرند.
این پروسه‌ی فراموشی، به‌خصوص برای جزئیات و معلوماتی که به طور فعال مرور نمی‌شوند، بسیار سریع اتفاق می‌افتد.
مطالعات روانشناسی نشان داده‌اند که ما بخش قابل توجهی از معلومات جدید را تنها در عرض چند ساعت یا چند روز از دست می‌دهیم، مگر اینکه آن‌ها را تکرار کرده یا به شکل عمیق‌تری پردازش کنیم.
بنابراین، وقتی چیزی را فراموش می‌کنیم، همیشه به این معنی نیست که مشکل خاصی وجود دارد؛ بلکه بخشی طبیعی از نحوه عملکرد ذهن ماست.
مغز دائماً در حال مرتب‌سازی و اولویت‌بندی معلومات است و دیتای را که فکر می‌کند کمتر مهم هستند، به تدریج از دسترس خارج می‌کند.
این «فراموشی فعال» به ذهن ما فضای ضروری را برای یادگیری و ذخیره معلومات جدید می‌دهد.
دیدگاهتان را بنویسید